Cultuur 14 |
Gezondheidszorg in Turabdin Zoals reeds in Cultuur 7 (7.3) werd beschreven waren er in de dorpen van Turabdin geen doktoren die de westerse medicinale behandelingsmethoden praktiseerden. Lokale traditionele artsen, die ḥakime (m.ev. ḥakimo ‘dokter, wijze man’) werden genoemd, boden de mensen hun diensten aan. Sommige van deze artsen waren in de hele regio bekend. Hoofdzakelijk behandelden ze botbreuken, slangenbeten, schorpioensteken en huidaandoeningen. Grotendeels maakten ze de medicinale hulpmiddelen zelf van lokale kruiden en grassen. Sommige van de behandelingen van deze traditionele artsen waren helpend en hebben zo een goedkoop en snelle alternatief geboden voor de conventionele doktoren daar. Echter in sommige gevallen verslechterde de situatie van de patiënten als gevolg van de bestaande mythen rondom dit gebied Bij ernstigere ziekten moesten de getroffenen derhalve naar de buursteden Mёḏyaḏ (Midyat) en Gziro (Cizre) naar een huisarts of naar Omid (Diyarbakir) en Marde (Mardin) voor serieuzere behandelingen en ziekenhuisopnames. Een spreekwoord in het Surayt luidt: U kayiwo bi qamayto hiye u ḥakimo d ruḥe yo ‘de zieke is in eerste instantie zijn eigen arts.’ |